شمر بن ذى الجوشن با نامه اى از ابن زیاد از منطقه »نخیله « – که لشکرگاه و پادگان کوفه بود – با عجله و پیش از ظهر وارد کربلا شد و نامه عبیدالله را براى عمر بن سعد خواند. ابن سعد به شمر گفت: واى بر تو! خدا خانه ات را خراب کند، چه پیام زشت و ننگینى براى من آورد هاى. به خدا قسم! تو عبیدالله را از قبول آنچه من براى او نوشته بودم بازداشتى و کار را خراب کردى. شمر که با قصد جنگ وارد کربلا شده بود، از عبیدالله بن زیاد امان نام هاى براى خواهرزادگان خود و از جمله حضرت عباس علیه السلام گرفت. روز نهم محرم شمر نزدیک خیمه هاى امام حسین علیه السلام آمد و عباس، عبدالله، جعفر و عثمان (فرزندان امام على علیه السلام که مادرشان ام البنین علىها السلام بود) را صدا زد. آ نها بیرون آمدند، شمر گفت: از عبیدالله براى شما امان گرفته ام. آ نها همه گفتند: خدا تو را و امان تو را لعنت کند، ما امان داشته باشیم و پسر دختر پیامبر امان نداشته باشد؟! در این روز اعلان جنگ شد و امام حسین علیه السلام حضرت عباس علیه السلام را صدا زد و فرمود :اى عباس! جانم فداى تو باد، بر اسب خود سوار شو و از آنان بپرس که چه قصدى دارند؟ حضرت عباس علیه السلام رفت و خبر آورد که این ها مى گویند: یا حکم امیر را بپذیرید یا آماده جنگ شوید. امام حسین علیه السلام به حضرت عباس فرمودند: اگر مى توانى آ نها را متقاعد کن که جنگ را تا فردا به تاخیر بیندازند و امشب را مهلت دهند تا ما با خداى خود راز و نیاز کنیم و به درگاهش نماز بگذاریم. خداى متعال مى داند که من بخاطر او نماز و تلاوت قرآن را دوست دارم. حضرت عباس علیه السلام سمت سپاه دشمن برگشت و از آ نها مهلت خواست و عمر سعد قبول کرد. امام حسین علیه السلام در شب عاشورا دستور دادند براى حفظ حرم و خیمه ها، خندقى را پشت خیمه ها حفر کنند و به محض حمله دشمن چو بها و خار و خاشاکى که در خندق بود را آتش بزنند تا ارتباط دشمن از پشت سر قطع شود. امام علیه السلام به یاران خود فرمود: برخیزید، غسل کنید و وضو بگیرید که این آخرین توشه شماست.

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: